Walking Footballers naar toernooi in Amsterdam

01-12-2018

Walking Footballers naar toernooi in Amsterdam
HARLINGEN – Na respectievelijk Leeuwarden, Rotterdam en Almelo 23 november naar Amsterdam om alweer ’n toernooi te speulen. ‘ s Morgens om half negen suuden we fut. Verzamele bij ’t voetbalterrein van fc Harlingen. Iedereen was d’r, of nee Piet Kuiken was d’r vijf voor half negen nog niet. “Piet sal ‘m toch niet verslapen hewwe”, vroegen we ons af. Eén minuut voor, ja hoor daar kwam Piet ansetten. “Konst gien afscheid van Truus nimme seun”, liet iemand wete. Piet begon te lachen, maar reageerde verder niet.

Door Ubbo Posthuma

We waren met elf speulers: Piet Kuiken, Jan Volbeda, Teake Koster, Karst van der Heide, Frans Hoekstra, Wiep van der Meulen, Gerard Schuijl, Max van der Broek, Joop Sopacua, Martin Haak en ondergetekende. We konden mooi met drie auto’s. Ik sat bij Gerard Kokkel in sien limousine, samen met Jan Volbeda en Joop Sopacua. We waren amper bij de spoorweg overgang, toen we de andere auto’s al kwiet waren. “We hale su wel weer in”, riep Gerard Kokkel optimistisch. We konden mooi deur riede, gien files. Gerard had ’n fijne auto met alles d’r op en d’r an. Eén ding ontbrak echter, ’n Tom Tom. “Komt wel goed je, ik bin hier 30 jaar lang vanwege mien werk heen reden.” Maar ’t kwam niet goed. We hewwe ons ’t klaplazarus zocht. Sportclub Only Friends in Amsterdam. ’n Bouwvakker vraagt. “Derde stoplicht rechts.” Oké seun bedankt. “t Is hier wel erg stil niet jongens”, zei Jan Volbeda. ’t Bleek dat we bij ’n begraafplaats uutkwamen. ’n Leuk uitziende jonge dame moest redding bringe. “Ik ben hier niet zo bekend”, zei ze en maakte dat ze weg kwam. Waarschijnlijk zag ze Joop Sopacua achterin sitten en die had oek nog sien zonnebril op. Ja, dan zoek je d’r om. ’n Man verderop bracht meer geluk. “Als maar rechtdoor en dan komen er wel borden.” Ring, ring, ’t mobieltsje van Gerard Kokkel ging af. “Waar blieve jumme”, riep ’n verontrustte Frans Hoekstra. “Of binne jumme op de Walletjes beland, haha.” “Nee, seun, we komme d’r an. We sitte vlakbij.” Na wat vreemde capriolen van Gerard in sien auto zagen we ’t complex dan eindelijk leggen. Intussen was ik beroerd en misselijk van ’t draaien, keren en optrekken van Gerard sien auto. Maar jeetje wat ’n prachtig sport complex. Only Friends is in 2010 realiseert en is ’n sportclub voor kinderen en jongeren met een beperking. “Daar passe wij precies bij”, liet Joop Sopacua met ’n brede grijns wete. “Nou bedankt hur seun. Magst nog ’s met riede.” Twee prachtige sportvelden. Eén met kunstgras en een met echt gras. Sintelbaan, verwarmd zwembad, fitnesszaal enz. In de kantine was koffie of thee. Nou daar hadden we wel zin an. Na ’n openingswoord van de organisatie, konden we ons omklede. De kleedkamers prachtige douches en overal vloerverwarming. “Dat suuden wij in Harlingen nou oek hewwe mutte”, liet Frans Hoekstra wete. “Daar hef ik altied kouwe pôten.” Wij hadden kleedkamer nummer 13. As dat maar gien ongeluk opleverde.

’t Was stervende koud op ’t veld. Gelukkig hadden we trainingspakken met nomen. En weer was Gerard Kokkel de pineut om die zware tas te sjouwen. “Volgende keer sjouwt ’n ander maar ’s hur.” We hadden twee teams Harlingen 1 en 2. Wij vormden team 2 met Martin Haak, Kas van der Heide, Wiep van der Meulen, Teake Koster, Frans Hoekstra en ondergetekende. Om 11.15 uur de eerste wedstried teugen Zuidoost United uut Amsterdam. ’t Viel mij met dat die anti-Piet demonstranten d’r niet waren, want deze voetballers waren bijna allemaal zwart. Ze konden trouwens wel aardig met de bal uut de voeten. We stonden koud in ’t veld toen we al met 0-1 achter kwamen. Op ’n gegeven moment 0-3. “Ja jongens, dit kan niet. Beter dekke en vrijlope.” We wisten terug te kommen op 2-3. Maar toch scoorden zij nog twee keer. Uutslag 3-5, ’n bitsje teleurstellend. Omdat we gien wisselspeulers hadden, deed Cambuurspeuler Jan Dolstra even met ons met. Jan is voormalig grensrechter in het betaald voetbal en tevens actief als hoofdscheidsrechter. Op het WK 1994 vlagde hij vijf wedstrieden. Dat deed hij oek op ‘t EK 1992 in Zweden en ‘t EK 1996 in Engeland. Momenteel woont hij met sien vrouw in Winterberg Duitsland. Leuk om met sun gelouterde scheidsrechter samen te speulen. Hij hield de boel, samen met Frans Hoekstra, achter goed op slot. Dat bleek in de tweede wedstried teugen Dindua uut Enkhuizen. We stonden nou wat beter opstelt en deze wedstried wudde 1-1. Vervolgens teugen S.E.V. uut Leidschendam. Daar kwamen eindelijk uut de verf. Martin Haak kreeg ’t op sien heupen en scoorde drie prachtige doelpunten. Wel wist S.E.V. nog twee keer te scoren, maar uuteindelijk wonnen wij met 3-2. Daar kan je met thuus komme. De laatste wedstried wudden we deur elkaar husselt. Wij moesten drie speulers bij ’t andere team doen en zij omgekeerd ’t zelfde. Om beter kennis met elkaar te maken, zei de organisatie. Nou ja, toe maar. Ik weet eigenlijk niet eens meer met hoeveul we wonnen hewwe, kan je na gaan. ’t Eerste team van ons verloor de eerste wedstried oek met 0-4 teugen Sportlust uut Glanerbrug. De tweede wedstried wonnen ze met 3-0 teugen DVO uut Roosendaal. Vervolgens moesten ze speule teugen Molukse Oldstars uut Tiel. Die rotzakken hadden versterking van Simon Tahamata en Sonny Silooy, beiden hewwe bij Ajax speult. Ik wist trouwens niet dat Sonny van Molukse afkomst was. Joop Sopacua was in sien element. Hij draaide en kapte om Sonny en Simon heen, die jongens wudden daar sleeuw van. “Niet te gek doen Joop”, schreeuwde Gerard Kokkel. “Straks wille ze dei nog kope oek en binne wij die kwiet.” Ja, die knapen waren behoorlijk goed. Uuteindelijk werd d’r verloren met 3-1.

In totaal waren er zes poules. Wij zaten in poules 2 en 3. In poule 6 zaten ADO Den Haag, Feijenoord, RKC, Cambuur 2 en Brabandse Oldstars. Met andere woorden ’n heel gemêleerd gezelschap. Leuk, sommigen herken je van andere toernooien. Tussen de middag was er ’n lunch. Belegde broodjes, fruit, koffie, thee of frisdranken. Prima verzorgd.

Om 15.00 uur kwam er ’n einde an de wedstrieden en konden we douche. Oek in de kleedkamer kanne je soms lache, vooral as Gerard Kokkel ’n mop vertelt, die we hier maar niet herhale mutte. Teake Koster had al onze gouden sieraden, mobieltjes en Rolex horloges in ’n speciaal taske. Deze tas kon in ’n kluis, maar je moest zelf voor ’n code zorgen. Frans Hoekstra had de code bedocht, maar wist ‘m niet meer uut sien hoofd. Ja, die jonge wud oek ouder! Tot twee keer toe ging ’t verkeerd. De derde keer ‘196’ en ja hoor, open de poort. “Must oek nooit dien leeftied doen seun”, zei Kas van der Heide met ’n smile. Hierna konnen we in de mooie kantine, nou ja zeg maar restaurant, nog even wat drinke. We hadden vooraf consumptiebonnen kregen. D’r kwam nog ’n zanger op de proppen die heel bekend was in Amsterdam. Wij hadden nog nooit van ‘m hoort, maar zinge kon die wel. We vroegen ’n verzoeknummer ‘Mooie stad aan ’t Wad’, maar die kon hij niet. Was Wiebe van Diek nou maar met weest, die had ’t zeker zongen.

Om 16.00 uur vonden we ’t welletjes en zochten we de auto’s weer op. Heel veul drukte op de weg. Bij Zaandam en Hoorn ’n file. En natuurlijk stond de brug bij Den Oever weer ‘s open. Omstreeks half zes arriveerden we weer in Harlingen, terugkiekend op ’n prachtig toernooi.
Dit was weer ’n U.P. date.

Foto: De Harlinger speulers die an ’t Amsterdamse toernooi met deden. Vl.n.r. Max van der Broek, Kas van der Heide, Gerard Schuijl, Piet Kuiken, Joop Sopacua, Teake Koster, Ubbo Posthuma, Wiep van der Meulen, Jan Volbeda, Frans Hoekstra en Martin Haak (Foto: Sonny Silooy)